หลักฐานแรกสุดที่ระบุว่าสารประกอบในกัญชาสามารถใช้เป็นยากันชัก

หลักฐานแรกสุดที่ระบุว่าสารประกอบในกัญชาสามารถใช้เป็นยากันชัก (ยารักษาอาการชัก) มาจากการศึกษาในสัตว์ทดลองในปี 1970 มีการทดสอบทั้งน้ำมัน THC และ แคนนาบิไดออล โดยทั้งคู่มีคุณสมบัติต้านการชักที่รุนแรงในหนู

การทดลองในช่วงต้นแสดงให้เห็นว่าเกณฑ์กิจกรรมการชักอาจถูกควบคุมโดยระบบเอนโดแคนนาบินอยด์ (ตัวรับสำหรับแคนนาบินอยด์) โดย THC สามารถลดเกณฑ์การชักได้เกือบ 100%นอกจากนี้ การศึกษาในสัตว์แสดงให้เห็นว่าการผลิต endocannabinoid เพิ่มขึ้นนอกเหนือจากการแสดงออกมากเกินไปของตัวรับ cannabinoid (CB1) เพื่อชดเชยผลที่เป็นพิษต่อเซลล์ของกิจกรรมกลูตาเมตที่เพิ่มขึ้น

จนกระทั่งช่วงปลายทศวรรษ 1990 และต้นทศวรรษ 2000 มีการศึกษากรณีเฉพาะเกี่ยวกับผลกระทบของ THC/CBD ต่อโรคลมบ้าหมู เนื่องจากลักษณะทางจิตของ THC โฟกัสจึงเปลี่ยนไปที่ CBD